De faraonische lotusbloem en zijn religieuze belang in het leven van de oude Egyptenaren in de beschaving van het Oude Egypte, geschiedenis en feiten over het belang van lotusbloemen wanneer de legendarische farao’s, begrafenissen, politieke, therapeutische, seksuele, industriële, voedsel- en meer geheimen van de faraonische beschaving.
Lotus heeft genoten van een grote heilige plaats in het leven van de oude Egyptenaren, en Lotus is een bloeiende waterplant vernoemd naar het Griekse woord “Lutas”, een familie van “waterlelie”, met bloemen gekenmerkt door bloemblaadjes of cirkelvormige bladeren en het prominente cilindrische hoornvlies van het midden naar de top.
De kleurrijke bloemen (wit, rood, roze) en aromatische bloemen hebben een lange en slanke poot en verschijnen op zachte bladeren die lijken op een blauwgroene omgekeerde paraplu die twee voet in diameter kan bereiken en lotus zijn kenmerkende vorm kan geven in de watervijvers.
Lotusbloemen verschijnen in rivierwater, bloeien bij zonsopgang en sluiten in afwezigheid van de zon gedurende vijf dagen, en na het einde van de vijfde dag vallen bloemblaadjes om hun plaats te laten zien een groene peul van een gebogen omgeving.
De faraonische lotusbloem
Blauwe Lotus – De faraonische lotusbloem
De blauwe lotus, bekend als “Blue Bashneen”, doodt bijen en wordt daarom de Bee Killer (bijeneter) genoemd. Bekend als “Sarbat”, waar het Egyptische woord “scherpe voorwerpen” vandaan komt, dat wordt gebruikt om alles wat mooi is te beschrijven, en de wetenschappelijke naam Carryl Nymphae, d.w.z. de blauwe juria, die is ontwikkeld om de Egyptische schepping te beschrijven omdat deze bloeit bij zonsopgang en ’s avonds sluit en dus op de zon lijkt
Lotusviolet (pashvin) – De faraonische lotusbloem
Lijkt op een ster met een diameter van 15 tot 20 centimeter bij volledige opening, met vier groene bekerbladeren van het buitenoppervlak en blauwwitte binnenkant, met verschillende puntige lange kronen en blauwgekleurd paars paars
En violet. Het hart van de bloem is het kleinste goud en geeft een groot aantal roze bladeren af. Het wordt sarat genoemd, bekend als de Arabische Bishnin, of miereneter, omdat het de mieren doodt die het naderen.
Witte Lotus – De faraonische lotusbloem
De witte lotus, ook gelegen in Egypte, stond bekend als “Suschen”, waar het Arabisch woord Sawsan en Susan of Suzanne vandaan kwam en de wetenschappelijke naam is
(Nymphae dageraad)
Ze groeien in de nijlwateren en ondiepe rivieren, maar in tegenstelling tot de blauwe lotus bloeien ze ’s nachts en sluiten ze hun kronen voor de middag de volgende dag en keren dan in de schemering terug om te bloeien, alsof ze de cyclus van openheid en afsluiting met de blauwe lotus willen voltooien.
Wit is een symbool van zuiverheid en puurheid.
Tijger Lotus
En er is een tijger lotus of een witte Egyptische waterlelie.
Nymphaea lotus, Egyptische witte waterlelie of tijger lotus is een waterplant met een rechtopstaande poot, met veel takken en felgele bloemen,
Het stijgt tot 45 cm.
Er zijn ook rode lotus, die de Egyptenaren riepen (toast) en de Arabieren noemden hem de “Koptische Bagli”, die van Indiase afkomst is en zijn bloem rood van kleur is en rond 500 voor Christus uit India naar Egypte kwam.
Lotus heeft een uitzonderlijk belang gekregen in het oude Egyptische erfgoed, en we kunnen het samenvatten met het volgende …
Het belang van lotusbloem voor farao’s:
Mythisch belang: In een van de legendes van de Egyptische schepping verschijnt de lotusbloem als het eerste wezen dat uit de blinden tevoorschijn kwam en het universum schiep waaruit de kronen van zijn bloem openden van de kinderzon “Ra”, die de duisternis verdreef, en werd getoond vanaf de opening van de lotus bij zonsopgang en ’s avonds gesloten in lotusblaadjes.
Begrafenis betekenis: De lotus verscheen op de graven van Thebe, Luxor, waar de overledene verscheen met zijn dochter op de boot in het water waar lotusknoppen werden geplukt.
Religieus belang:
Tempelkolommen leken op een lotusbloem en het blauwe type “blauwe nimfbloesem” was heilig, met dunne puntige bladeren en smalle puntige speelgoedbladeren met een delicate geur die de geur van goddelijk leven vertegenwoordigde. De blauwe lotus symboliseerde de kleine God van Manf (Nefertum) de meester van parfum en symboliseerde de eerste zonnebloem. De heilige lelies van de Nijl werden tijdens begrafenisdiensten als offers gepresenteerd. Haar stoffelijk overschot werd gevonden op het lichaam van Toetanchamon toen zijn graf werd geopend.
Het is het symbool van de Nijl, waar het in zijn vorm nabootst; de bladeren zijn de meren die zich vertakken van de Nijl en zijn poot, en venus de Nijldelta, en de Nijl had een god, “Habi”, die de vloed van de Nijl belichaamt, afgebeeld in de vorm van een man met borsten en een volle buik, om het vruchtbare te symboliseren dat de Nijl aan Egypte geeft, belichaamt “Habi” zittend in de troonstoel met de lotusbloem op zijn hoofd. Of verbind de lotusbloem (het embleem van Opper-Egypte) met de papyrusplant (het embleem van Neder-Egypte).
Politiek belang: Het was en is nog steeds het symbool van Egypte, en het leger nam het als zijn motto, en de eer van lelie van de Nijl bereikte het punt waarop het oude Egyptische leger het als motto nam.
Nutritioneel belang: Herodotus ontkent dat de wortels van de zoete lotus en zijn gedroogde rivieren werden gemalen met meel in de Egyptische broodindustrie.
Industrieel belang: Lotus was een van de belangrijkste bloemen die werden gebruikt bij de bereiding van koninklijke parfums, huidpoeders en huidzalven.
Artistiek belang: Lotus was het belangrijkste element van de kunst dat de kunst van architectuur, beeldhouwkunst, decoratie en schilderkunst veegde, het was een meesterwerk in zijn artistieke vorm, gebruikt in decoraties, scheepsontwerpen en anderen.
Seksueel belang: De lotusbloem symboliseerde de vrouwelijke vruchtbaarheid, werd in sekspraktijken gebracht vanwege de seksuele effectiviteit en de Papyrus van Turijn zat vol met seksuele praktijken vergezeld van de geur van lotusbloem door vrouwen in het bijzonder.
Productiestijl in het oude Egypte
Ahmed Sadiq Saad’s belangrijke studie van het productiepatroon in het oude Egypte toonde aan dat dit patroon niet feodaal of slavernij is omdat het verbonden is met een sterke centrale staat met de productiemiddelen en het land.
Hij beschouwt het als een soort “Aziatisch productiepatroon” dat het staatsapparaat en de agrarische deelnemers samenbrengt, en zo werkt aan het beëindigen van het idee van een niet-klassenmaatschappij en het beëindigen van het bekende idee van feodale slavernij, en de staat werkt aan het vestigen van een klassenmaatschappij door gebruik te maken van de economische landbouwinkomsten, luxe en sociale upsalness.
Niettemin bevat het faraonische productiepatroon een heterogene mix van commons, slavernij, feodalisme, dwangarbeid en betaald werk;
Zij dienen enerzijds de farao en houden anderzijds toezicht op de productie. Onderzoeker Ahmed Sadiq Saad vat het faraonische productiepatroon, dat een apart type Aziatisch productiepatroon is, samen met de volgende punten:
- De opkomst van de verdeling van sociaal werk in de landbouw en veeteelt.
- Gestage opeenvolgende aanplantingen in elk seizoen van (grondbewerking, voorbereiding, zaaien, irrigatie, oogsten … Boeren doen al het werk op land en productiemiddelen.
- Stabiliteit van het toezicht op de heersende klasse en de agenten van de farao (toezicht, opslag, marketing, buitenlandse handel, ruilhandel).
- Dorpsmanagers regelen deze relatie tussen boeren en farao’s agenten en innen belastingen in natura die gepaard gaan met productie- en inningsprocessen.
De overproductie in de handen van de heersende klasse is in verschillende escalerende richtingen gegaan; de salarissen en het aandeel van overheidsfunctionarissen zijn in de vorm van een gewas dat voorziet in hun behoefte aan aanplant en graan, een eerbetoon aan de provincies of gebieden, dat het onderwerp is van de offers en het aandeel van tempels, materiaal uit de arbeidersklasse en het koninklijk paleis.
Vee
Egypte was een agrarisch land en was de steunpilaar van de teelt van planten en dieren, en de oudheden van Egypte zijn rijk aan het onthullen van de interesse van Egyptenaren in de zorg voor dieren op economisch niveau in termen van fokken en gebruik, en op religieus niveau, waar sommigen van hen de status van heiligheid hebben gekregen.
Stier en koe waren de belangrijkste dieren; ze waren de bron van vlees, zuivel en leer, groot vee genoemd (de stier symboliseerde farao en koe voor de godin Hathour). De runderen bestonden uit schapen en geiten, honden werden gebruikt voor de jacht, bewaking, varkens en soms heel weinigو antilopen ook. De vogels kwamen vooral veel voor in de soort (ganzen, eenden en duiven).
Hurghada Lovers, het beste reisbureau in Hurghada, Luxor Dagtrips vanuit Hurghada en Caïro Dagtrips vanuit Hurghada.
